ΠΡΑΣΙΝΟ-ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΕΙΝΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΩΝ ΜΑΡΙΩΝ

Την προσεχή Κυριακή 2 Φεβρουαρίου, η πεζοπορία μας θα διεξαχθεί σε ένα μικρό ορεινό χωριό, τις Μαριές και θα περιέχει πεζοπορία τόσο στο προαστιακό δάσος των Μαριών όσο και στα μικρά στενά του χωριού. Θα πεζοπορήσουμε διασχίζοντας αγροτικούς και δασικούς δρόμους, μονοπάτια και καλντερίμια του χωριού, εκπληκτικά τοπία με θέα, δεξαμενές και πηγάδια αποθήκευσης νερού μιας άλλης εποχής, μύλους και πολλά άλλα σε μια περιοχή οπού κυριαρχεί το χαρακτηριστικό τοπίο της ζακυνθινής φύσης.
Θα συναντηθούμε στις 11 το πρωί πάνω στον επαρχιακό δρόμο Βολιμών-Αναφωνήτριας, απέξω από το εστιατόριο SUN SET (συνημμένα μπορείτε να δείτε φωτογραφία του σημείου συνάντησης, τον τρόπο μετάβασης σε αυτό καθώς και την δυσκολία της διαδρομής).

Η πεζοπορία μας θα ξεκινήσει από την καρδιά του χωριού Μαριές – «Της αγίας μαρίας» ή «μαρίαιες» γιατί έτσι ακριβώς αναφέρεται σε τοπικά συμβόλαια του 16ου αιώνα το χωριό Μαριές. Όπως είναι γνωστό, η ονομασία του χωριού αυτού προήλθε από τον πληθυντικό του κυρίου ονόματος Μαρία. «Χωριόν της Αγίας Μαρίας» αναγράφεται σε τοπικό συμβόλαιο του 1520, που είδε και μνημονεύει ο Ζώης στη δεύτερη έκδοση του «Λεξικού Ζακύνθου» σ. 393. Ένας πανάρχαιος, τοπικός θρύλος, ο οποίος βέβαια στερείται από κάθε ιστορική στήριξη, θέλει την μαθήτρια του Ιησού, την πολυσυζητημένη και συχνά παρεξηγημένη Μαρία τη Μαγδαληνή, να είναι αυτή, που πρώτη κήρυξε στη Ζάκυνθο τον χριστιανισμό. Ο μύθος λέει πως πηγαίνοντας η Μαρία η Μαγδαληνή στη Ρώμη την εποχή του Τιβερίου, με συνοδό της την άλλη Μαρία, αυτήν του Κλωπά, για να καταγγείλει την άδικη σταύρωση του Χριστού από τον Πόντιο Πιλάτο, ναυάγησε έξω από το νησί μας και ανέβηκε στη στεριά για να σωθεί. Έτσι μετέφερε στους κατοίκους του τόπου τη νέα θρησκεία. Το ναυάγιο έγινε έξω από το Πόρτο Βρώμη, το επίνειο του χωριού Μαριές και σ’ ένα βράχο του οι κάτοικοι της περιοχής δείχνουν με ευλάβεια και υπερηφάνεια, μέχρι και τις μέρες μας, το αποτύπωμα πάνω στο βράχο από το πρώτο πάτημα της Ισαποστόλου στο νησί. Υπάρχει μάλιστα και η άποψη πως το χωριό Μαριές πήρε το όνομά του από εκείνο των δύο συνώνυμων ιερών γυναικών και ότι παλιότερα ονομαζόταν «Μαρίες», πριν ο τόνος του κατεβεί στη λήγουσα και πάρει την σημερινή του μορφή. Με την τελευταία άποψη συμφωνεί και ο Λεωνίδας Χ. Ζώης, ο οποίος σε μια σημείωσή του, την οποία άφησε στα κατάλοιπά του και δημοσίευσε ο συνεχιστής του έργου του, Ντίνος Κονόμος, στο βιβλίο του «Εκκλησίες και Μοναστήρια στη Ζάκυνθο», σημειώνει σχετικά: «Μαρίαις. Ούτω γράφει, και ορθώς τονίζει τας λέξεις του, ο συμβολαιογράφος ιερεύς Φίλ. Λίταρχος, τω 1551, το χωρίον τούτο. σ. 72». Βέβαια αυτό δεν αποτελεί ιστορική απόδειξη, αλλά μάλλον καλλιεργεί την επιθυμία των εντοπίων, μια και όσοι γνωρίζουν από τις γραφές των ντόπιων νοδάρων (συμβολαιογράφων) και ιδιαίτερα των παλιότερων, ξέρουν καλά πως μόνο στην ορθογραφία τους και την γνώση των ελληνικών τους δεν μπορείς να δώσεις βάση. Σημασία πάντως έχει πως η ιστορία αυτή, αληθινή ή ψεύτικη, έχει επικρατήσει στο νησί και ιδιαίτερα στην ορεινή του ζώνη και πως αυτό πιστεύεται από τους περισσότερους Ζακυνθινούς.
Η πεζοπορία μας θα κατευθυνθεί στην αρχή στο προαστιακό δάσος του χωριού όπου θα πεζοπορήσουμε έχοντας εκπληκτική θέα, ανάμεσα από πεύκα, πράσινο και αρωματικά φυτά. Στη πορεία της πεζοπορίας μας θα βρεθούμε, βορειοδυτικά του χωριού Μαρίες, στη θέση Παλιανεμόμυλος, ένα, σχεδόν χιλιόμετρο από το χωριό, όπου φαίνονται πέντε ή έξι τάφοι, «θήκες» (προϊστορικό νεκροταφείο που δεν έχει ανασκαφεί ακόμα) λαξεμένοι στη δυτική πλευρά μαλακού βράχου. Είναι σκεπασμένοι με πλάκες που από την πολυκαιρία έχουν γίνει ένα με το βράχο. Επίσης εκεί βρίσκεται ο μύλος του Φλάρη ο οποίος παρασκεύαζε αλεύρι μέχρι την δεκαετία του ΄60.
Μετά η πεζοπορία μας θα κατευθυνθεί σε ένα χώρο όπου υπάρχουν τα πηγάδια που είχαν κατασκευάσει οι κάτοικοι του χωριού για την αποθήκευση του νερού. Τέλος θα διασχίσουμε την αγροτική φύση του χωριού και θα εισέλθουμε στο χωριό. Εκεί θα ξεναγηθούμε στην εκκλησία του χωριού. Στην εκκλησία του χωριού η εφέστια εικόνα του, η οποία βρίσκεται τοποθετημένη σε καλλιτεχνική, ξυλόγλυπτη και επιχρυσωμένη καθέδρα, σύμφωνα με την τοπική συνήθεια και είναι περίτεχνα ασημοντυμένη, παριστάνει, στην επτανησιακή του εκδοχή, το γνωστό «Μη μου Άπτου». Σε άλλη εικόνα του ναού, έργο του Χρήστου Ρουσέα, απεικονίζει τις δύο Μαρίες, την Μαγδαληνή και του Κλωπά, την ώρα που αποβιβάζονται στη Ζάκυνθο. Είναι ολόσωμες, σε πρώτο πλάνο και πίσω τους υπάρχει ένα φανταστικό τοπίο της περιοχής.
Από τα έργα της εκκλησίας πρέπει να ξεχωρίσουμε κάποια σημαντικά του ιερέως Πέτρου Βόσσου, όπως αυτό το οποίο παριστάνει τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο στην θύρα της Ωραίας Πύλης και έχει την υπογραφή: «1804. / χειρ πέτρου ιερέος βόσσου», καθώς και μια άλλη, που βρίσκεται στο στηθαίο του γυναικωνίτη και παρουσιάζει την λιτανεία της εικόνας στο χωριό. Ο πίνακας αυτός είναι ελαιογραφία άγνωστου ζωγράφου, χρονολογημένος από τον Ντίνο Κονόμο στις αρχές του 19ου αιώνα. Εκτός από την καλλιτεχνική του αξία έχει και μεγάλη ιστορική και λαογραφική, μια και όλα τα πρόσωπα που εικονίζει είναι πραγματικά και φορούν τις κλασσικές ενδυμασίες της περιοχής.
Η απόσταση που θα διανύσουμε είναι περίπου 5 χιλιόμετρα και η πεζοπορία έχει εύκολες ανηφόρες και κατηφόρες.